চেতনা

চেতনা

                              সাগৰ সৌৰভ

আঙুলিফাঁকৰ  চেতনাই মগজু কঁপালে

মুহুৰ্ততে সজাগ হৈ উঠি চহৰখনে

নিশব্দে আৰু এখোজ দিয়ে

চেতনাই গীত জুৰিলে

কপিলী পাৰত...

পানীবোৰ ঢৌ হৈ নাচে

কপিলীৰ কপালত ৰঙা ফোঁট এটা দেখি

চেতনাৰ গা-টো পিলপিলাই উঠে

বলটো আগুৱাই নি থকা খেলুৱৈজনে

চেতনাক দেও দি যায়

চেতনাই পিছহে নেপায়

লাহে লাহে ক’ৰবাত হেৰাই

যায়

বলটো খেলপথাৰলৈ ঘূৰি অহাৰ পিছতো

চেতনা নাথাকে

কোলাহলে নিজকে হেৰুৱায়

কোঠাটো বহি থাকে

অকলে...

ধোঁৱাবোৰ উৰি থাকে

চেতনা নাই

পিছলাৰ পানী

পিছলাৰ পানী

লোহিতমুখীয়া গীতফাঁকি আঁওৰাবলৈকে

মঙ্গলবৰীয়া বজাৰখন আমন-জিমনকৈ মঞ্চত উঠিছে

মিৰিগ্ৰামৰ চুচুক-চামাক হাঁহি

দ’লগুৰিত যিমানেই শংধ্বনি

বাঢ়িছে পিছলাৰ পানী

পানী চাবলৈ যাব কেৱলীয়া

ভকত

পিছলাৰ পানীয়ে নাও বাই

দক্ষিণপাৰ পায়

লোহিতমুখৰ ভঙা কঁকাল

যোৰোতা নাই

পিছলাৰ পানীৰ ৰাসলীলা

পলৰ সুৰুঙাৰে উঠি আহে

মাছুৱৈ গাভৰুৰ বকুলে’

খহি পৰে মেঠনিৰ পাক্

আন্ধাৰ অশ্লীল নিৰ্বাক

পিছলাৰ পানীতে উটি যায়

বংশী-পূজাৰীয়ে কবিতা গায়

বংশীৰ সাঁচিপাতত বাঁহী

পূজাৰীৰ হাঁহি

সাঁজৰ বেলি

আবেলিতে গো-ধুলি

পিছলাৰ পানী তাচপাতত বহে

এবাৰ জিকে

দুবাৰ হাৰে

দ’লগুৰিত লগ পালে হুমুনিয়াহ কাঢ়ে

পিছলাৰ পানী গৈ লোহিতমুখ পায়

মঙ্গলবৰীয়া বজাৰে মঞ্চ কঁপায়

সাগৰ সৌৰভ

হতবাক

হতবাক

“অলপ আগতে আমি কি কথা পাতি আছিলোঁ”

                                    নীলমণি ফুকন

যিবোৰ কথাই আমাক আমাৰ পৰা দূৰত ৰাখিব খুজিছিল

অলপ আগতে আমি তাকেই পাতি আছিলোঁ

জিলিকা ফুল আৰু সুগন্ধি নাচোনে আমাক ইমান মতলীয়া কৰিলে

আন্ধাৰখিনিক সাবটি জ্বলি থকা চাকিটোৰ শেষ পোহৰখিনিও মনিব পৰা নাছিলোঁ

আলিবাট – বালিবাট

হতবাক

নিজন দুপৰীয়া এটা অকলে অকলে বহি আছিল

চৰাইৰ ৰুণটোৱে আমাক তালৈকে মাতিছিল

কথাটো আছিল আকাল

লাগি থাকিল আমাৰ গাতে চিৰকাল

দুখৰ বাঁহী ইমান কৰুণ

অশ্ৰুত মুখ সিমান ভৰুণ

বুজিলেনে বাৰু কোনোবাই

পাক-ঘূৰণি সোঁতটোকে

কোন বাটৰ পথিক

সাগৰ সৌৰভ

অভিনয়

অভিনয়

হেজাৰ বিজাৰ চকুত ধুলি মাৰি

সাউতকৈ ওলাই যাব পৰাকৈ

এক অনুশীলন কৰিছোঁ

অভিনয়েই মোৰ পুৰাতন

পৰিচয়

নিজকে বধ কৰি কিমান ওপৰলৈ

উঠি যাওঁ

এতিয়া কিমান তলত

সিমান ওপৰলৈকে আপুনিও উঠিবলৈ

পাৰিছেনে

কিমান ঢৌৱে চুই যায়

সপোনৰ উদং শৰীৰ

ৰূপালীম শ্যামলিমা শেষ হাঁহি

কাৰ সুহুৰিয়ে শুৱাই যায়

কাৰ উচুপনিত সাৰ পায়

সকলো ভাৱনা

যত কামনা

বন্ধ কোঠা

প্ৰলাপ-সংলাপ

নিগৰি বৈ যায়

ৰৈ যায়

ওঁঠৰ ফাঁকে

শেষ কথা

সাগৰ সৌৰভ

বুৰঞ্জী

বুৰঞ্জী

খোলাকটি তাল বাই

গজপুৰীয়া গীত গাই

সেই নদীয়েদি নামি আহিছে

সূৰ্য

সূৰ্যৰ নিচাদেৱেকে

ভেটিছিল হেনো বজ্ৰ

গাঁওখনৰে গৰ্ব

কলিজাৰ একামোৰ খাই

লেহেমিয়াই লেহেমিয়াই

চাপৰিটোৰ শেষলৈ নৈখনে যি ৰূপ ধৰিলে

আগামী দিনবোৰৰ কালিমা গণিলে

নিচাদেউ মৰিল বানত

সূৰ্য পৰিল পাঙত

টিলিঙা বজোৱা মানুহবোৰে

গোপনে গোপনে হাস্যৰস মজিলে

আৰু আমিবোৰে ফালিলোঁ

বুৰঞ্জী

সাগৰ সৌৰভ