অভিনয়

অভিনয়

হেজাৰ বিজাৰ চকুত ধুলি মাৰি

সাউতকৈ ওলাই যাব পৰাকৈ

এক অনুশীলন কৰিছোঁ

অভিনয়েই মোৰ পুৰাতন

পৰিচয়

নিজকে বধ কৰি কিমান ওপৰলৈ

উঠি যাওঁ

এতিয়া কিমান তলত

সিমান ওপৰলৈকে আপুনিও উঠিবলৈ

পাৰিছেনে

কিমান ঢৌৱে চুই যায়

সপোনৰ উদং শৰীৰ

ৰূপালীম শ্যামলিমা শেষ হাঁহি

কাৰ সুহুৰিয়ে শুৱাই যায়

কাৰ উচুপনিত সাৰ পায়

সকলো ভাৱনা

যত কামনা

বন্ধ কোঠা

প্ৰলাপ-সংলাপ

নিগৰি বৈ যায়

ৰৈ যায়

ওঁঠৰ ফাঁকে

শেষ কথা

সাগৰ সৌৰভ

বুৰঞ্জী

বুৰঞ্জী

খোলাকটি তাল বাই

গজপুৰীয়া গীত গাই

সেই নদীয়েদি নামি আহিছে

সূৰ্য

সূৰ্যৰ নিচাদেৱেকে

ভেটিছিল হেনো বজ্ৰ

গাঁওখনৰে গৰ্ব

কলিজাৰ একামোৰ খাই

লেহেমিয়াই লেহেমিয়াই

চাপৰিটোৰ শেষলৈ নৈখনে যি ৰূপ ধৰিলে

আগামী দিনবোৰৰ কালিমা গণিলে

নিচাদেউ মৰিল বানত

সূৰ্য পৰিল পাঙত

টিলিঙা বজোৱা মানুহবোৰে

গোপনে গোপনে হাস্যৰস মজিলে

আৰু আমিবোৰে ফালিলোঁ

বুৰঞ্জী

সাগৰ সৌৰভ

কবিতা

কবিতা

(কবি অজিত বৰুৱাৰ প্ৰতি শ্ৰদ্ধাৰে)

জীৱনানন্দ গুছি যোৱা ট্ৰামখন

মোৰ তেজেৰে নামি গৈ

এতিয়াও আধাবাটত দিশহাৰা

অজিত বোলাজনো হেনো ৰৈ আছিল

আমাৰ গাৱৰ বাটত কুঁৱলী

চৌদিশে পানী পৰাৰ শব্দ

কি পালি খেলখনৰ অৰ্থ

দদাই অ’

শুকান জেওৰাৰে কিমান বেৰিবি

আবেগ-উদ্দীপন মনৰ পথাৰ

জীৱনৰ পোখা মেলি

ফুলি উঠে সংগোপনে

ৰাতিৰ নদী

কৈ পেলালি সকলোখিনি

মৌনতা ঢালি ঢালি

জকমকাই উঠে নাৱৰ পানী

জোনলৈ হেনো হাত মেলি

খৰম-ধৰমকৈ ক’লৈনো ওলালি

নাহিলেচোন আজিও কোনো উভটি

সেইবাটে নাযাবি নাযাবি

দোকমোকালিতে শলিতা জ্বলাই

সাৰ পাই থাকিবি

সাগৰ সৌৰভ